| Tígrar eru töff það segja það allir siðferðilegur skilningur er ekki bjór. Bjór er töff, það segja það allir. …og orðið var Clint Öllum að óvörum reið haikan um sveitir með allt á hornum sér, búin beittum eggjum, og tók að höggva bragarhætti hægri vinstri. Í minni pokann létu kynstrin öll af atómljóðum, höfuðstafirnir vegnir með veggjum blæddu stuðlum um strjúpann. Kviðlingur einn um ástina laugaði hvarma sína, einmana á skítugum bedda skíttur út næturgreiða, lygin var megn og hann dó þrátt fyrir það. Máttugustu ljóðabálkar –jafnvel allsráðandi dellur– lágu út úr sér iðraðir, augljósir, drepnir æ ofaní dagsins aí, jafnvel þeim var ekki eirt lífs. Hliðstæður, andstæður, endurtekningar, merkingarleysur, stúfar, uppskafningar og lágkúrur stundu í takt við gný dauðans þegar húsum reið japanskur bragarháttur með krosslagða fætur, eitt orð yfir annað af allt að því óskammfeilinni Ró. Síðust féll haikan sjálf á hnén, rak upp stríðskvein, lyfti sveðjunni hátt yfir höfuð sér, og rak sig í gegn. |
Tigers are cool everybody says so moral understanding is not beer. Beer is cool, everybody says so. …and the word was Clint Much to everyone’s surprise the haiku stormed the fields as mad as a hatter, wielding a sharp blade and started slashing metre left and right. A myriad of free-verse poetry suffered defeat epistles slain against the walls bled caesurae out of their gullets. A couplet for love sopped its cheeks with tears lonesome on a dirty cot, soiled with last night’s stint, it reeked of lies and yet it died with ease. The most potent of lyrical epics – even fads of unnerving muscle – lay supine with their guts seeping out, redundant, slain again and ever again, even they were not granted life. Parallels, opposites, recurrences, palaver and foot, overstatements and understatements groaned in beat to the roar of demise when a maddening japanese metre rode through the fields cross-legged with one word over the other in a mood of nearly insolent Calm. Finally, the haiku itself dropped to its knees roared out a cry of war, raised the sword high above its head and drove the blade through its own abdomen. |
| Í leikhúsi (drög að frumvarpi) Tjaldið lyftist (maður kveikir á útvarpi) (bók fellur úr hillu á bókasafni) (áhorfendur tryllast stutta stund, en þagna svo skyndilega eins og höndum hafi verið fórnað). Ljóshærðar kynþokkagyðjur (eins og úr fiftís bíómynd) í ljósrauðum tálkjólum þetta eru ekki mellur heldur gleðikonur í svörtum sokkaböndum hlæjandi hver að annarri en samræminu (og samkvæminu) óhjákvæmilega og algerlega óvænt raskað af miðaldra manni í gráum jakkafötum með .38 kalibera fant milli fingrana. „Haldið fyrir eyrun dömur, nú verða læti!” Það er óskiljanlegt, en skyndilega skellir maðurinn upp úr og slær á hné sér. Stúlkurnar gapa og hiksta og skelfast en eru of furðu lostnar til að skjálfa. Ekkert af þessu var í handritinu. „Dömur, ég er ekki að grínast. Haldið fyrir eyrun og gerið það strax!” Ein af annarri fylla þeir eyru sín fingrum svo neglurnar (dömur eru alltaf með dulitlar neglur) gera far í hljóðhimnuna án þess að skemma hana verulega. Þegar engin þeirra heyrir lengur til, miðar maðurinn vandlega á svarta leðurtána, skýtur sig í fótinn og haltrar bölvandi út. Tjaldið fellur. Útvarpið dettur á gólfið. Bókin brennur. Áhorfendur ganga gjörsamlega af göflunum, þramma fylktu liði niður í miðbæ og henda stjórnarráðinu stein fyrir stein í tjörnina. |
In a theatre (a preliminary bill) The curtain goes up (a man turns the radio on) (a book falls from a library shelf) (the audience goes mad for a short while, but suddenly fall silent as if the skies just crumbled). Blond dishy nymphs (straight out of a fifties movie) wearing fair red seductive dresses these aren’t prostitutes they’re courtesans in black garters laughing at eachother’s jokes but the harmony (and the feast) inevitably and to everyone’s complete surprise is upset by a middle aged man in a grey suit with a .38 caliber piece between his fingers. “Cover your ears, ladies, this’ll be loud!” Inexplicably, the man bursts out in laughter. The girls gape and hiccup and fall terrified but are too surprised to tremble. None of this was in the script. “Ladies, I’m not playing around, cover your ears and do it now!” One after the other they fill their ears with fingers so that their fingernails (ladies always have fingernails) scrape their eardrums without afflicting much damage. When none of them can hear anymore, the man aims carefully at his black leather toe, shoots himself in the foot, and limps out cursing. The curtain drops. The radio falls on the floor. The book burns. The audience goes fanatically bonkers, and storms in procession down to the town centre and subsequently throw the government offices brick by brick into the local pond. |
Support The Reykjavík Grapevine!
Buy subscriptions, t-shirts and more from our shop right here!
Buy subscriptions, t-shirts and more from our shop right here!
